Anatomical Sciences Journal
Volume:3 Issue: 1, 2005

بررسی پروفایل بیان ژنهای MCT1 و MCT3 در اووسیت لقاح نیافته؛ اووسیت لقاح یافته و جنینهای قبل از لانه گزینی موش به صورت In vivo و In vitro اووسیتهای لقاح یافته؛ لقاح نیافته؛ جنینهای دو سلولی؛ مورولا و بلاستوسیست در ساعتهای 24؛ 48؛ 72 و 96 ساعت پس از تزریق hCG به داخل محیط کشت M2 جمع آوری و شستشو داده شدند. برای کشت جنینها؛ بعد از جمع آوری زیگوتها 18 ساعت پس از تزریق hCG و برداشتن سلولهای کومولوس در محیط کشت KSOM؛ در دو گروه بدون گلوکز (KSOM-G) و با 1mM گلوکز (SKSOM+G) کشت داده شدند. یک گروه از جنینهای KSOM-G، 65 ساعت پس از تزریق hCG به مدت 2 ساعت در معرض 27 میلی مولار گلوکز قرار گرفتند. این گروه تحت عنوان pulse glucose نامیده شدند. مورولا از هر سه گروه در 90 ساعت بعد از تزریق hCG جمع آوری شد. mRNA از اووسیتهای لقاح نیافته 80) عدد(، اووسیتهای لقاح یافته 80) عدد(، جنینهای دو سلولی 80) عدد(، مورولا 117) عدد(، بلاستوسیست 106) عدد(، جنینهای کشت داده شده در محیط کشت با گلوکز 40) عدد(، بدون گلوکز 40) عدد(، پالس گلوکز 40) عدد(توسط کیت RNeasy mini column استخراج شد. سپس نسخه برداری معکوس و PCR انجام گرفت. محصولات PCR روی ژل آگارز 2 درصد الکتروفورز شد و توسط اتیدیوم برومید رنگ آمیزی و باند مربوط به DNA توسط دستگاه UV transluminator مشاهده شد. با استفاده از نرم افزار worklab؛ دانسیته گروه های مورد نظر تعیین و با هم مقایسه شدند.
ژن MCT3 در هیچکدام از مراحل اووسیت و جنینی چه به صورت تازه و چه به صورت کشت داده شده بیان نشده است. نسخه های ژن MCT1 در اووسیتهای لقاح نیافته؛ لقاح یافته؛ جنین دو سلولی؛ مورولا؛ بلاستوسیست؛ گروه پالس گلوکز (Pulse G) و در محیط کشت با گلوکز (Puls G) قابل مشاهده بود. اما این ژن در جنینهای کشت داده شده در محیط کشت بدون گلوکز (Minus G) بیان نشد. نسبت دانسیته DNA در جنین دو سلولی مینیمم و در بلاستوسیت ماکزیمم است.
نتایج این تحقیق نشان داده است که ژن MCT1 که در انتقال پیروات و لاکتات در محیط کشت نقش به سزایی دارد در اووسیت و جنینهای قبل از لانه گزینی موش بیان می شود. حضور mRNA ژن MCT1 در جنینهای کشت داده شده با گلوکز یا در معرض گلوکز در مرحله دو تا چهار سلولی؛ پیشنهاد می کند که در معرض قرار گرفتن جنین به گلوکز در اثنای حرکت در او یداکت در حفظ بیان این ژن مهم است؛ این امر ممکن است در جهت جریان مداوم پیروات و لاکتات از غشای سیتوپلاسمی و تداوم متابولیسم باشد.

تمایز سلولهای بنیادی جنینی موش (Royan B1) به سلولهای خونساز اجسام شبه جنینی تشکیل شده از سلولهای بنیادی جنینی در محیط سوسپانسیون القا کننده خونسازی که شامل سایتوکاینهای SCF، IL3، GM-CSF، TPO، FLt3، EPO بود، کشت داده شدند. وجود یا فقدان سلولهای تمایز یافته خونی با استفاده از تستهای RT-PCR، سنجش کلونی و رنگ آمیزی بنزیدین مورد ارزیابی قرار گرفت.
وجود mRNA دو زنجیره هموگلوبین جنینی موشی در سلولهای تمایز یافته در کشت، بیانگر تمایز سلولهای بنیادی Royan B1 به سلولهای خونساز بود و مشخص نمود که سلولهای پیشساز خونساز نیز در سلولهای متمایز شده وجود دارد و این سلولها می توانند در محیط نیمه جامد، کلونی های خونساز را به وجود آورند.
نتایج این مطالعه نشان داد که کشت اجسام شبه جنینی تشکیل شده از سلولهای بنیادی جنینی در محیط سوسپانسیون القاکننده خونسازی یک روش موثر در تمایز سلولهای بنیادی جنینی به سلولهای خونساز است.

مطالعه تاثیر افزودن پروژسترون و کلسیم یونوفور بر پارامترهای اسپرم موش و میزان باروری در محیط آزمایشگاه دم اپیدیدیم موش نر بالغ NMRI)سن 10-12 هفته(خارج و در سه گروه کنترل، کلسیم یونوفور 10) میکرومولار(و پروژسترون 10) میکروگرم بر میلی لیتر(با محیط کشت T6 به مدت 45 دقیقه انکوبه و سپس مشخصات اسپرم طبق استاندارد WHO بررسی و اندازه گیری شد. نمونه های اسپرم 3 گروه با تخمک گرفته شده از موش ماده NMRI با سن 7-10 هفته ای مجاور و نتایج لقاح و تکوین جنین تا 120 ساعت بعد ثبت شد. نتایج کسب شده با آزمونهای آماری ANOVA،? 2 و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل گردیدند.
میانگین درجه حرکتی 3 در گروه پروژسترون نسبت به گروه کنترل افزایش داشته و از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05) ولی علیرغم درجه حرکتی 3 در گروه کلسیم نسبت به گروه کنترل، از نظر آماری معنی دار نبود. تعداد جنینهای حاصل از اسپرم تیمار شده با کلسیم نسبت به دو گروه دیگر وضعیت مطلوبتر و تفاوت آنها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).
نتایج این مطالعه نشان داد که پروژسترون و کلسیم ضمن افزایش تحرک اسپرم میزان لقاح را بهبود می بخشد.

بررسی تغییرات اپی تلیوم لوله های اسپرم ساز و پارامترهای اسپرم موش بعد از تزریق تستوسترون به منظور تعیین دوز موثر تستوسترون، دوزهای 0.01، 0.1، 1، 10 و 25 میلی گرم دارو به صورت داخلی صفاقی به موشهای مورد آزمایش تزریق شد. بعد از گذشت 3 تا 4 هفته از تزریق، تعداد اسپرم دم اپی دیدیم شمارش شد و دوز 25 میلی گرم به دلیل کاهش تعداد اسپرم به زیر حد طبیعی دوز موثر شناخته شد. برای ارزیابی آثار تستوسترون گروهی به مدت 6 هفته دارو، به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. به منظور ارزیابی برگشت پذیری آثار تزریق تستوسترون، گروهی به مدت 3 هفته بعد از 6 هفته تزریق تستوسترون، دارویی دریافت نکردند. پس از پایان دوره تزریق، موشها به روش دررفتگی مهره های گردنی کشته شدند و دم اپی دیدیم موشها را بعد از خارج کردن از شکم در 1 میلی لیتر PBS که در انکوباتور به تعادل رسیده بود خرد کرده تا اسپرمهای درون آن خارج شوند و بعد درصد زنده ماندن اسپرم، درصد تحرک اسپرم و تعداد اسپرم در میلی لیتر اندازه گیری شد. همچنین از بیضه چپ موشها بعد از تثبیت، پاساژ و قالب گیری در پارافین، برشهای بافتی تهیه شده و با هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مطالعه شدند. در مطالعه موروفومتری، قطر لوله های اسپرم ساز و ضخامت اپی تلیوم لوله ها و شمارش سلولهای اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت و اسپرماتید گرد اندازه گیری شد. در گروه کنترل، 6 هفته آب مقطر هم حجم تستوسترون به موشها تزریق شد و بقیه مراحل شبیه گروه مورد آزمایش با دارو انجام شد.
نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل ارتفاع اپی تلیوم لوله های اسپرم ساز کاهش یافته است و تعداد سلولهای اسپرماتوگونیا، اسپرماتوسیت و اسپرماتید گرد هم کاهش نشان دادند. از لحاظ پارامترهای اسپرم هم تعداد اسپرم در میلی لیتر و درصد زنده ماندن اسپرمها کاهش نشان داد ولی در درصد تحرک اسپرمها تغییری مشاهده نشد. بعد از قطع تزریق تستوسترون، برگشت ارتفاع اپی تلیوم لوله های اسپرم ساز و تعداد سلولها و پارامترهای اسپرم به حالت طبیعی مشخص شد.
تزریق تستوسترون به موش روی سلولهای اسپرماتوگونی تاثیر گذار بوده و باعث کاهش تعداد آنها شده است و در نتیجه در تعداد سلولهای اسپرماتوسیت و اسپرماتید گرد هم کاهش دیده شده و به این دلیل تعداد اسپرم تولید شده کم می شود.

بررسی مورفولوژی و فراساختار تک لایه سلولی اپی تلیوم قطبی آندومتر موش پس از کشت روی ماتری ژل در مدل کشت دو حفره ای سلولهای اپی تلیوم آندومتر رحم از موشهای نژاد NMRI با سن شش تا ده هفته به روش آنزیمی با استفاده از کلاژناز 0.25 درصد جداسازی شد و قطعات سلولهای اپی تلیال بر فیلترهای پوشیده شده با ماتری ژل کشت داده شد. سلول های کشت یافته با میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی نگاره مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های بافتی از رحم نیز به عنوان گروه کنترل مطالعه شد.
نتایج بررسی های میکروسکوپ نوری و الکترونی نشان داد که در کشت اولیه سلول های اپی تلیوم آندومتر روی ماتری ژل، این سلول ها شبیه سلول های in vivo هستند به طوری که سلول های دارای میکروویلی های راسی بوده و زواید سیتوپلاسمی بزرگ و صاف که پینوپود نامیده می شوند در غشای راسی سلول ها تشکیل شده بود.
کشت اولیه سلول های اپی تلیوم آندومتر موش روی ماتری ژل در مدل کشت دو حفره ای با توجه به شباهت آن به شرایط in vivo می تواند ابزار مناسبی برای مطالعه فرآیندهای اساسی بیولوژی تولید مثل و ایده های تحقیقاتی در زمینه بیولوژی سلول به شمار آید.

ارزیابی آثار هیستوپاتولوژیک احتمالی میدانهای الکترومغناطیسی با فرکانسهای اندک بر دستگاه تولید مثلی موش نر برای این مطالعه 18 موش نر blab/c در سن 6 هفتگی اتفاقی به 3 گروه 6 تایی آزمون 1، 2 و کنترل تقسیم شدند. گروه های آزمون به مدت 10 روز)هر روز به مدت 8 ساعت(به ترتیب در محفظه ای با تشعشع میدانهای الکترومغناطیسی 50 هرتز و 0.1 یا 0.5 میلی تسلا قرار گرفتند. در حالی که برای گروه کنترل در مدت زمان یاد شده از محفظه ای بدون تشعشع استفاده شد. در پایان دوره، نمونه های هر دو گروه بعد از بیهوشی قطع نخاع شده و بیضه های آنان مورد آماده سازی بافتی قرار گرفت و پس از تهیه برشهای سریال و رنگ آمیزی با استفاده از میکروسکوپ نوری مطالعه شدند.
مطالعات مربوط به گروه های دریافت کننده میدانهای الکترومغناطیس نشان داد که شمار سلولهای جنسی لوله های منی ساز در گروه آزمون 2 نسبت به گروه آزمون 1 و کنترل دارای کاهش معنی داری است (P<0.005). مطالعات بافت شناسی مربوط به نمونه های مختلف نیز نشان داد که قطر خارجی مربوط به گروه های مختلف تغییر معنی داری پیدا نکرده است.
دریافت تشعشعات الکترومغناطیسی مدت دار با فرکانسهای اندک نیز ممکن است به تغییرات ساختاری دستگاه تولید مثلی جنس نر منجر شود تا آنجا که بتواند بر ساختاری سازمانی لوله های منی ساز تاثیر نامطلوب بگذارد و روند اسپرماتوژنز را با اشکال مواجه نماید.

ارایه تقسیم بندی کلاستروم انسان بر اساس مشخصه های آناتومیکی و یافته های مورفولوژیکی تعداد ده مغز از افراد تازه فوت شده که هیچ سابقه بیماری عصبی نداشته و مرگ آنها نیز به علت بیماری عصبی نبوده، انتخاب شد. نمونه ها پس از ثبوت و قالب گیری به ضخامت 25 میکرومتر به صورت کرونال و سریال بریده شد. تعدادی از برشها به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب و با روش kluver-Barrera رنگ آمیزی شد. با استفاده از نشانه های آناتومیکی و یافته های مورفولوژیکی کلاستروم تقسیم بندی شد. تعداد نورون در واحد حجم و تعداد کل نورون در هر بخش و حجم هر بخش به تفکیک با استفاده از روش های جدید استریولوژی محاسبه شد.
بعد از بررسی برشهای کرونال، در کلاستروم انسان در هر دو جهت پشتی - شکمی (Dorso-ventral) و قدامی - خلفی (Antero-posterior) سه بخش قابل تفکیک است. در جهت پشتی - شکمی سه بخش کلاهک (Cap)، پشتی، عمودی یا جزیره ای (Dorsal, Vertical or Insular) و شکمی، افقی یا پایینی (Ventral, Horizontal or Inferior) وجود دارد.
شیار حلقوی جزیره ای (Circular insular sulcus) در بالا و شیار رینال (Rhinal sulcus) در پایین به ترتیب بخش پشتی را از بخشهای کلاهک و شکمی جدا می کنند. کلاهک کوچکترین و بخش شکمی بزرگترین حجم کلاستروم را اشغال می کنند.
تعداد نورون در واحد حجم یا ترکم نورونی (Neuronal density) از کلاهک به سمت بخش شکمی کاهش می یابد. در جهت قدامی - خلفی نیز سه بخش جلویی (Anterior)، مرکزی یا میانی (Central or middle) و عقبی یا خلفی (Posterior) مشخص است.
معیار تقسیم بندی کلاستروم در این جهت بخش گلوبوس پالیدوس (Globus pallidus) از هسته عدسی شکل (Lentiform nucleus) است. به طوری که قسمتی از کلاستروم که در جلو این هسته قرار دارد، تحت نام بخش جلویی (قدامی)، قسمتی که در عقب آن قرار دارد به عنوان بخش خلفی یا عقبی و قسمت مجاور با هسته مذکور بخش میانی یا مرکزی در نظر گرفته شد.
در این جهت بخش خلفی کوچکترین و مرکزی بزرگترین حجم کلاستروم را اشغال می کنند. همچنین تعداد نورون در هر بخش با حجم آن ارتباط دارد. تراکم نورونی از جلو به عقب کاهش می یابد. طول جلویی - عقبی کلاستروم 28.06 ±5.25 میلی متر بود و در زنان کمی طویلتر بود.
برای اولین بار کلاستروم انسان در دو جهت پشتی - شکمی و قدامی - خلفی به سه بخش مجزا و آناتومیکی تقسیم شد. این بخشها از نظر مورفولوژی و تعداد نورون، تکامل، ارتباطات و عملکرد با هم متفاوت هستند.

بررسی هیستولوژیکی تاثیر لیزر کم توان گالیوم - آلومینیوم - آرسناید (GaAIAs) با توان اسمی 30 میلی وات و طول موج 830 نانومتر در فرآیند ترمیم استخوان تیبیای خرگوش.
تحقیق روی 24 راس خرگوش نر بالغ از نژاد نیوزیلند صورت گرفت. پس از بیهوشی عمومی و برش پوستی، قسمت میانی استخوان تیبیا به قطر 3 میلیمتر سوراخ شد. حیوانات به طور تصادفی به سه گروه کنترل، شم و آزمون تقسیم شدند. 24 ساعت پس از ایجاد ضایعه، گروه آزمون تحت تابش نور لیزر عمود بر محور طولی تیبیا، روزانه در 5 نقطه بافت با چگالی انرژی 126 ژول بر سانتیمتر مربع به مدت 7 و 14 روز صورت گرفت. برای ارزیابی روند ترمیم و مقایسه هیستولوژیکی بین گروه های مورد مطالعه، از محل ضایعه در روزهای هفتم و چهاردهم نمونه برداری انجام شد.
نتایج مطالعات بافت شناسی نشان داد که در گروه تیمار 7 روزه هیچ تمایزی از لحاظ استخوان سازی بین گروه آزمون با گروه شم و کنترل مشاهده نمی شود؛ اما وسعت استخوان سازی در گروه آزمون در تمام قسمتهای اطراف ضایعه فعال تر از گروه کنترل و شم بود. نتایج گروه آزمون با 14 روز تابش دهی نشان داد که ناحیه آسیب دیده توسط بافت استخوان اسفنجی کاملا پر شده و به طور مشخص نسبت به دو گروه شم و کنترل قابل تمایز است.
بنابراین برهمکنش فوتوشیمیایی لیزر روند استخوان سازی را به طور مشخصی تسریع کرده و به ویژه در گروه آزمون 14 روزه به طور موثرتری قابل مشاهده است.